by Herdís Þorgeirsdóttir | 18.03.2016 | ÁHUGAVERT
Sjá yfirlýsingu Feneyjanefndar hér. http://www.venice.coe.int/webforms/events/?id=2193
16/03/2016
At its 106th plenary session (Venice, 11-12 March 2016), the Venice Commission had to discuss several cases of undue interference in the work of Constitutional Courts in its member States, a topic which will also be a focus of the 4th Congress of the World Conference on Constitutional Justice (Vilnius, 10-13 September 2017).
A specific opinion, adopted at the 106th plenary session, dealt with amendments to the Law on the Constitutional Tribunal of Poland.
The Venice Commission expresses serious concern over statements made by the President of Turkey who has declared that he will not respect a recent judgment of the Constitutional Court of Turkey and has moreover threatened to abolish this Court. As a Member State of the Council of Europe, Turkey is bound by the Council’s fundamental principles, that of democracy, the protection of human rights and the rule of law. These threats against the Constitutional Court of Turkey are in clear violation of the Council of Europe’s fundamental principles.
Furthermore, the Venice Commission is concerned about problems and delays in appointing judges to the Constitutional Courts of Slovakia and Croatia based on information it has received.
As concerns Georgia, the Commission is concerned about public calls from the executive to terminate the mandate of the President of the Constitutional Court, which risks undermining the authority of this Court.
Sjá hér kynningarmyndband um Feneyjanefnd.
by Herdís Þorgeirsdóttir | 24.02.2016 | ÁHUGAVERT
Stjórnarskrárnefnd birtir í dag drög að þremur frumvörpum til stjórnarskipunarlaga. Frestur til að gera athugasemdir við frumvarpsdrögin er til þriðjudagsins 8. mars 2016. Athugasemdir sendist vinsamlegast á netfangið postur@for.is. Nefndin áskilur sér rétt til að birta athugasemdir sem berast.
Meginefni frumvarpanna
Í fyrsta lagi er lagt til ákvæði um auðlindir náttúru Íslands. Sett er fram almennt ákvæði um að auðlindir náttúru Íslands tilheyri íslensku þjóðinni og jafnframt kveðið á um meginforsendur auðlindanýtingar; þá er mælt fyrir um þjóðareign á náttúruauðlindum og landsréttindum sem ekki eru háð einkaeignarrétti. Loks er sett skilyrði fyrir veitingu heimilda til nýtingar auðlinda í eigu ríkisins og í þjóðareign og kveðið á um skyldu ríkisins til þess að taka að jafnaði eðlilegt gjald fyrir og gæta jafnræðis og gagnsæis.
Í öðru lagi er lagt til ákvæði um umhverfi og náttúru. Þar verði mælt fyrir um að ábyrgð á vernd náttúru og umhverfis hvíli sameiginlega á öllum og skuli verndin grundvallast á varúðar- og langtímasjónarmiðum með sjálfbæra þróun að leiðarljósi. Kveðið er á um rétt allra til heilnæms umhverfis, almannarétt og upplýsinga- og þátttökurétt almennings.
Í þriðja lagi er lagt til að 15% kosningarbærra manna geti knúið framþjóðaratkvæðagreiðslu um lög frá Alþingi. Undanskilin eru þó fjárlög, fjáraukalög, lög um skattamálefni og lög sem sett eru til að framfylgja þjóðréttarskuldbindingum. Frestur til að bera fram kröfu verði 4 vikur frá birtingu laganna. Þjóðaratkvæðagreiðsluna beri að halda í fyrsta lagi 6 vikum og í síðasta lagi 4 mánuðum frá því að staðfest krafa liggur fyrir. Enn fremur er mælt fyrir um að sama hlutfall kosningarbærra manna geti skotið ályktunum Alþingis um heimild til fullgildingar á þjóðréttarsamningum til þjóðaratkvæðis. Loks er lagt til að löggjafanum sé heimilað með auknum meirihluta að ákveða að fleiri þingsályktanir falli í þennan flokk ályktana sem hægt verði að vísa til þjóðarinnar, þ.e. þær ályktanir sem hafa réttaráhrif eða fela í sér mikilvæga stefnumörkun. Til að hnekkja lögum eða ályktun í þjóðaratkvæðagreiðslu þurfi meirihluti að greiða atkvæði gegn tillögu, sem jafnframt sé að minnsta kosti 25% kosningarbærra manna.
Unnin hafa verið drög að skýringum við ákvæðin þar sem fjallað er um tilefni, nauðsyn og markmið, fyrri tillögur, erlendan rétt og mat á áhrifum.
Forsaga
Stjórnarskrárnefnd gaf út áfangaskýrslu í júní 2014 og gerði þar grein fyrir umræðum í nefndinni um fjögur tiltekin forgangsmál. Tilgangurinn var að efna til opinberrar umræðu og m.a. settar fram spurningar og álitaefni sem vakin var sérstök athygli á. Fjölmargar athuga· semdir bárust við áfangaskýrsluna en þær voru flestar á þann veg að minna á ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðslu haustið 2012.
Í kjölfar áfangaskýrslunnar leitaðist nefndin við að nálgast sameiginlega niðurstöðu sem nánari útfærsla yrði byggð á. Vorið 2015 leitaði nefndin eftir aðstoð sérfræðinga við þá tillögugerð sem nú liggur fyrir, sjá lista yfir viðkomandi sérfræðinga á fylgiskjali. Sérfræðingarnir hafa síðan verið nefndinni innan handar við frekari útfærslu ákvæðanna og gerð skýringa, en undirstrika ber að ábyrgð á endanlegri tillögugerð er alfarið nefndarinnar. Þá hafa nefndarmenn átt samráð við þingflokka.
Af hverju þrjú frumvörp?
Stjórnarskrárnefnd birtir nú þrjú frumvörp, nánar tiltekið varðandi þjóðareign á náttúruauðlindum, umhverfis- og náttúruvernd og þjóðaratkvæðagreiðslur að kröfu kjósenda. Nefndin ræddi hvort sameina ætti þessi ákvæði í eitt frumvarp en ákvað að halda frumvörpunum aðskildum til þess að kjósendur í þjóðaratkvæðagreiðslu, ef til hennar kemur, hafi meira val. Einhugur er hins vegar um það í nefndinni að æskilegt sé að við þinglega meðferð sé fjallað um frumvörpin samhliða.
Hvert verður framhaldið?
Frestur til að skila inn athugasemdum við fyrirliggjandi frumvarpsdrög er til 8. mars 2016. Óskum um þátttöku fulltrúa í stjórnarskrárnefnd í opnum fundum er hægt að beina til ritara nefndarinnar (sif.gudjonsdottir@for.is).
Unnið verður úr athugasemdum og endanlegum tillögum skilað til forsætisráðherra. Því ætti að vera unnt að leggja frumvörpin fram og ljúka meðferð þeirra á vorþingi. Samkvæmt bráðabirgðaákvæði við stjórnarskrána er áskilið að frumvarp sem lagt er fram á þeim grundvelli hljóti stuðning minnst 2/3 hluta atkvæða á Alþingi og meirihluta atkvæða í þjóðaratkvæðagreiðslu, þó minnst atkvæði 40% allra kosningarbærra manna. Þjóðaratkvæðagreiðsluna ber að halda í fyrsta lagi sex mánuðum og í síðasta lagi níu mánuðum eftir samþykkt Alþingis.
Fylgiskjöl:
Sjá hér umfjöllun Mbl. um fund í HÍ um nýju drögin
by Herdís Þorgeirsdóttir | 17.02.2016 | ÁHUGAVERT
Hér er mjög áhugaverður pistill sem birtist á Huffington Post um Hillary Clinton og örlög hennar á löngum valdaferli innan kerfis pólitískrar og fjármálalegrar spillingar.
No matter who wins the Democratic nomination, it is now utterly clear that the Clinton team disastrously misjudged the American electorate. This is not an accident. It derives from the Clintons’ gradual evolution from idealists to hardened insiders, America’s decline into crony capitalism, and the Democratic establishment’s betrayal of its base, over the last forty years. In the most recent debate Hillary tried to pivot, and she might just pull it off, in image though not in reality.
Hillary Clinton started her political life as a reformer in an era when one could still be an ethical insider, and when American banking, politics, and academia had not yet been completely deformed by money. Her life since has been a succession of brutally hard lessons, compromises, and eventually betrayals. Some were her own fault, some were her husband’s, while others came from the pressures and incentives generated by the growing corruption of America’s establishment over the last generation.
Hillary Clinton’s first compromise was her choice of husband. Bill Clinton’s brilliance, ambition, charm, and dishonesty showed early, and Hillary made many sacrifices for him – moving to Arkansas, becoming the lone female partner of the Rose law firm — and joining Walmart’s board of directors. She supported her family (Bill Clinton’s salary as Arkansas governor was under $40,000), tolerated her husband’s tasteless infidelities, and helped plan his ascent to the White House.
The White House was brutal to both of them. They had no money. The Secret Service agents charged with protecting their lives had served Republicans for the previous twelve years; some were openly disdainful, even to the media. The Clintons also made avoidable errors, antagonizing the press and Congress unnecessarily. The first term was rough; the second, horrific. A Republican House of Representatives, a disgusting pig of a Special Prosecutor trolling through their private lives, Monica Lewinsky, impeachment, the Asian financial crisis, Bosnia, failed Mideast peace talks. His legal expenses were huge — lawsuits by Paula Jones, the Special Prosecutor’s investigations, impeachment. When the Clintons left the White House, their net worth was something like negative $10 million.
One must feel enormous sympathy for Mrs. Clinton in these circumstances. However, one must also note several extremely disturbing trends dating from the same period — trends which have intensified since. The Clinton Administration gave Wall Street everything it wanted, even when there were clear signs of danger. It repealed Glass-Steagall, stopped enforcing laws and regulations, pushed developing nations to open their financial markets to Wall Street, and banned the regulation of derivatives. Huge banking mergers went unchallenged, even when their legality was questionable and their economic benefits even more so. Capital gains taxes were sharply reduced.
Aggressive deregulation and lax enforcement continued even as abuses and crises mounted. Wall Street committed rampant fraud in promoting Internet stocks; nothing was done. The collapse of the Long Term Capital Management hedge fund signaled that derivatives did need to be regulated, but Larry Summers and Robert Rubin arrogantly overruled the chair of the Commodity Futures Trading Commission. The Asian financial crisis signaled clearly that finance was running amok; but the Clinton administration resisted reform.
And then there was money. The Clintons left the White House determined never to be at anyone’s mercy ever again. When Hillary Clinton ran for Senate in 2000, she made it clear that her husband’s unqualified support was required. Aided by the President, Hillary Clinton raised more money than anyone ever had — so much that Al Gore’s Presidential campaign was infuriated by the diversion of resources, which some feel may have cost Gore the Presidency. In January 2001, Bill Clinton pardoned four criminals in a New York Hasidic enclave whose one thousand residents had voted nearly unanimously for Hillary.
After leaving office, Bill Clinton embraced money-making with a vengeance, making speeches to nearly anyone who would pay. After Hillary left the State Department, she did the same thing. Following the 2008 financial crisis, both Clintons remained remarkably silent about Wall Street deregulation, reregulation, and, especially, about the question of criminal prosecution. When pressed on these matters, Bill Clinton was thoroughly dishonest. Several years ago, I conversed with him about the subject. When I asked about his deregulation of derivatives, he lied beautifully, claiming that he was forced into it against his will. Neither Bill nor Hillary ever called for criminal prosecutions or for breaking up the banks.
The Clintons were accepting reality. American business was becoming concentrated and ultra-powerful, and its money was flooding politics and academia. In banking, defense, telecommunications, drugs, energy, industrial food, and airlines, unchallenged mergers led to consolidation and enormous profits – profits only possible through deregulation and, frequently, criminal behavior. The financial crisis of 2008 was the most spectacular result, but there are many others, including the prices that Americans pay for health care, air travel, and even Internet access.
The Clintons are insiders now, their personal wealth of over $50 million derived nearly entirely from the wealthy and powerful. And it shows. Hillary’s gradualism in health care carefully protects health-related industries. Her proposals for financial regulation do not include putting executives in jail, or confiscating the wealth they obtained by theft. Ironically, Bernie Sanders apparently feels that he must tread carefully here, because being fully direct about this issue would require criticizing President Obama. So Mrs. Clinton might just get away with pretending to be the reformer she once was.
But which she isn’t anymore. She is imprisoned by the money, politics, husband, supporters, foundation, friends, privileges, and opportunities. It is hard to give up being an insider. The parties aren’t as good, you don’t fly on private jets, you can’t meet absolutely anyone you want, and you don’t always win. But America might just be entering a new era of real social and economic upheaval, with demands for reform on a scale not seen since the Depression. And despite all her brilliance and experience, Mrs. Clinton is now on the wrong side. Not nearly as far over on the wrong side as Trump, Cruz, and reactionary Republicans, but on the wrong side nonetheless. And this is, in fact, a real tragedy.
by Herdís Þorgeirsdóttir | 10.10.2015 | ÁHUGAVERT
Tónlistarmenn og vinir Helgu Þórarinsdóttur víóluleikara halda tónleika henni til styrktar í Norðurljósasal Hörpu sunnudagskvöldið 11. október kl. 20.
Helga var leiðari víóludeildar Sinfóníuhljómsveitar Íslands í fjölda ára allt þar til að hún í nóvember 2012 lenti í slysi og varð fyrir mænuskaða. Einnig spilaði hún víða sóló, kammertónlist og fleira ásamt því að sinna kennslu. Helga getur ekki lengur leikið á víóluna en heldur áfram að kenna ungu fólki, sækja tónleika og aðra menningarviðburði eins og henni er unnt. Hjólastóllinn er hennar nýi ferðamáti og stjórnar því hvert hún kemst. Tónleikarnir, sem vinir Helgu með aðstoð starfsfólks Sinfóníunnar standa að, eru ætlaðir til að styrkja hana til að kaupa sérútbúna bifreið. Slík bifreið er afar dýr en myndi stórauka ferðafrelsi Helgu.
Boðið er upp á fjölbreytta efnisskrá með þekktum listamönnum:
Sigrún Eðvaldsdóttir mætir með strengjasveit úr S.Í., Ásgeir Steingrímsson og félagar með gyllta lúðra, Bryndís Halla Gylfadóttir með tangótríó, Laufey Sigurðardóttir, Einar Jóhannesson og fleiri með salonmúsík, Snorri Sigfús Birgisson með eigin tónsmíð. Einnig koma fram 8 selló og Ingibjörg Guðjónsdóttir sópran, Voces Thules, Hundur í óskilum, Edda Þórarinsdóttir, Egill Ólafsson og að auki stýrir Helga Þórarinsdóttir tónlistaratriði. Kynnir verður Pétur Grétarsson.
Myndskreytingin er eftir listakonuna Helgu Björnsson.
http://harpa.is/dagskra/samhljomur-helga-thorarins-violuleikari
